Hallo,

Dit weekend heb ik iets meegemaakt dat mijn eigen verwachtingen overtroffen heeft. Zoveel dat het een verhaaltje op mijn blog verdiend.

Dit weekend ben ik voor de 3de keer naar Tongariro national park gereden om de Tongariro crossing te doen en Mount Doom te beklimmen. De eerste keer dat ik daar was, was met ons Vokke en liet het weer ons niet toe te vertrekken. De 2de keer was ik daar met mijn Duitse, Oostenrijkse en Franse vriendinnnen en hebben we de wandeling gedaan in de regen en hebben we de meren niet kunnen zien, zelfs Mount Doom was niet te zien. Daarom moest en ozu ik terug gaan als het goei weer zou zijn. Ik heb op de facebook pagina van au pairs in Auckland een berichtje geplaatst en al snel vond ik enekele vrijwilligers.

Dit weekend ben ik met 2 au pairs gegaan die ik nog nooit ontmoet had, Jacob en Caitlyn, van the States en van Canada. Heel leuke, gemakkelijke mensen. De rit van Auckland naar Tongariro is een dikke 4 uur. We vertrokken vrijdag avond na de werkdag en kwamen aan om half 12 's nachts. Vanaf toen begon het..

Ik was mijn spullen uit de auto aan het halen en toen besefte ik dat ik mijn wandelschoenen vergeten was in Auckland. het enige wat ik had waren mijn flipflops en mijn sandalen. Na een hele nacht nagedacht te hebben wat ik zou doen ben ik de uitdaging maar aangegaan om de crossing met mijn sandalen te doen. Je moet weten dat dit een wandeling zou zijn van 22km en 1500 hoogtemeters stijgen en 1500m dalen en Mount Doom beklimmen. Ik vond dit een uitermate slecht plan, maar ik had geen 4 uur gereden om in het hostel te blijven zitten, dus ik ging ervoor.

Het plan was om mount Doom te beklimmen en dan naar de Emerald lakes en Blue lake te gaan en dan terug te keren en dezelfde weg te doen naar de parking. Zaterdag om 09.15 am vertrokken we aan de parking, alles ging goed en de sandalen deden hun werk. Na 20 min. voelde mijn linkse sandaal plots heel los... Het hielbandje was gescheurd, mijn voet bleef dus niet meer in de schoen. Ik dach SHIT daar gaat mijn wandeling.. Maar we wilden niet opgeven. We keken in onze rugzakken ofdat we iets hadden om een nieuw hielbandje te maken. En jawel Caitlyn had een prachtig idee. Ik had een lits van mijn bikini in mijn rugzak zitten, waarmee we een nieuw hielbandje mee hebben gemaakt. Het zat als gegoten. We waren fier op onszelf dat we zo inventief waren :) Dus nu mocht ik nog 20 km wandelen en een berg beklimmen met kapotte sandalen. Alles ging wonderbaarlijk goed, er zaten wel eens wat stenen onder mijn voeten, maar al bij al viel dit heel goed mee. Ik was dus heel blij. Toen kwamen we bij de basis van Mount Doom. Ik dacht ik zal eens gaan kijken of dit gaat lukken met mijn sandalen, en als het niet ging, kon ik altijd terug draaien en wachten op Jacob en Caitlyn. Maar voor ik het goed en wel besefte was ik al bijna in de helft, dus dacht ik, wel dan zal ik maar tot de top gaan. Nu deze berg had geen markeringen en je moest je eigen weg zoeken naar de top. Het eerste deel was volledig losse steen, dus je zet een stap en je zakt een halve stap naar beneden in de losse steentjes. Ons Vokke had gezegd dat we helemaal naar links moesten gaan tot op de vaste rotsen en zo konden we meer de rotsen beklimmen. Dat was inderdaad gemakkelijker en vanaf toen ging het ook een pak vlotter. Jammer genoeg bleven er geen vaste stenen en werd het op de duur weer losse steen en werd het weer moeilijk. Terwijl we naar boven aan het wandelen waren hoorden we en zagen we aan de andere kant, waar de mensen naar beneden kwamen, een grote rots vallen. We zagen mensen weg springen, maar we zagen ook dat een vrouw geraakt werd door de steen. We waren te ver om te zien wat er juist was gebeurd, dus wandelde we maar verder. Na 2 uur klimmen stond ik eindelijk aan de tot van Mount Doom en kon ik in de krater kijken van deze vulkaan. Erg indrukwekkend!! Nu kwam het moeilijkste stuk, naar beneden gaan in de losse steen met sandalen, na elke stap zaten er 100 kleine steentje onder mijn voet, maar ik heb doorgebeten en ben uiteindelijk terug geraakt bij mijn rugzak die ik ergens in de helft had achter gelaten. Toen kwam mijn 2de ingenieuse idee. Ik heb wandelsokken over mijn sandalen gedaan zodat er geen steentjes meer in konden komen. Beste idee ooit! vanaf toen ging de afdaling veel vlotter.

Terwijl we naar beneden aan het kwamen waren, kwam er plots een helicopter de vrouw die gewond was geraakt door de vallende steen redden. Ja mensen dit was een gevaarlijke wandeling! Er moest iemand gered worden met een helicopter! :)

na 3,5 uur waren we terug beneden. En dit was veruit de moeilijkste, gevaarlijskte berg die ik ooit beklommen heb! Als ik er nu terug aan denk zou ik het nooit meer opnieuw doen, en vooral niet op sandalen, dat was gewoon zot.. Maarja ik kan nu wel zeggen dat ik het gedaan heb :)

Na de berg hebben we onze picnic opgegeten en vertrokken we voor het 2de deel, op naar de meren. En ja hoor, ik heb ze eindelijk gezien, jammer genoeg zijn we niet tot aan de meren gewandeld maar onze lichamen reclameerde te hard en het was nog 3 uur terug wandelen naar de auto.

Om 17.50 kwamen we terug aan bij de auto, allemaal veilig en wel. We konden alledrie niet geloven wat we hadden gedaan. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik 22 km heb gewandeld met 1500 hoogtemeters in kapotte sandalen met sokken erover... Ik ben wel enorm fier op mezelf. Ik heb vaak gedacht, wat ben je in godsnaam aan het doen Janne, je bent zot! Maar ik heb het gedaan! En het beste van al, ik heb geen schrammetje, geen blein of niks aan mijn voeten. Dus sandalen van €15 van de Decathlon zijn de allerbeste!! Jammer genoeg zijn ze wel klaar voor de vuilbak :)

Zondag zijn we terug gereden naar Auckland via Taupo en zijn we onze spieren gaan verwennen in de warme stroom. HEERLIJK gevoel! Daarna ne goeie hamburger met frietjes gaan eten en dan terug naar Auckland gereden.

Het was een geweldig weekend, eentje dat ik zeker en vast ga onthouden en nog veel aan zal denken.